سفرنامه ماه

صبحت بخیر ماه
صبحت بخیر پنجره رو به کائنات
صبحت بخیر آبی فیروزه‌ای من!
صبحت بخیر روشنی وصف ناپذیر!

همه پنجره‌ها دلتنگند
ماه می‌خواهم و تصنیف قشنگی که تویی.

آفتاب
در کف پیاده‌رو
خواب رفته است
ماه
سکه‌ای است توی کاسه‌اش.

هر شب ـ شبیه ماه
در خواب من
چراغ تو تا صبح روشن است.

و اصلاً ماه یعنی تو
و اصلاً کوچه یعنی من
چه شریانی
چه جریانی
چه گرمایی
چه ژرفایی!

پلک‌هایت را که می‌بنـدی
ماه
اعصابـش به هم می‌ریزد از احسـاس تنهایی.

برای نسیمی که  ناگاه
                 در من وزیده ست
لباسی فراهم کن
                    ای ماه!

ماه
با تمام گرفتگی‌هایش
همچنان با شکوه می‌تابد.

ماه را
بر دریچه ضرب می‌کنم.

قفل روی ساز
پرده روی ماه
در دلم دارد کسی دیوار می‌چیند.

پیراهنت مرز ظهور ماه
لب‌های تو رمز عبور من.

ماه هم بی تو دلش می‌گیرد.

گریبان را که بگشایی
اجابت می‌شود دستم.
هوای چیدن ماه است در باران پاییزی.

بوی آغوش تو دارد ماه.

ای نیمه پنهان
ای ماه ناپیدا
جای تو در آغوش من خالی است.

آب می‌خواهم
از لبان تو
ماه می‌خواهم
از لباس تو.

ماه در هر نگاهی قشنگ است.

ماه را با آخرین بوسه
چای را با آخرین خرما
تلخ شیرینی است اوقاتم.

نیمه شب
پیراهنت را خواب می‌دیدم
صبح، بوی ماه می‌آمد.

از کوه‌ها خورشید
از شانه‌هایت ماه.

زیباتر از برآمدن خورشید
ماه زلال من
در خواب پلک‌هات.

مهربانی نور است
نور در لبخند است؛
بر لبم ماه بریز!

تشنه‌اند آهوان
نصفه است ماه.

دریا به ماه گفت:
زیبایی‌ات
 حواس مرا پرت می‌کند.

در وسع ماه نیست
آیینه‌ات شدن.

شاخه‌ها را می‌تکاند باد
ماه می‌ریزد.

زنجیرها خواب ترا دیدند
ای ماه
از پشت ابر امشب نیا بیرون.

ماه، دیوانه‌ای است
با لباسی دریده و چرکین
ایستاده‌ست بر بلندی شهر
کلمات قصار می‌گوید.

دست‌های تشنه‌ام، باران
گام‌های خسته‌ام، همراه
پلک‌هایم، خواب می‌خواهد
خواب‌هایم، ماه.

گونه‌هایی سرد دارد ماه
دست‌ها را سخت در جیبش فرو کرده
در بساط صبح
نیمرویی مانده از دیروز
  - بی زرده.

ماهِ افتاده در تشت!
روشنم کن.

ماه ، پشت شیطنت‌های نگاه تو
نقشه می‌ریزد
خنده‌ای مرموز دارد
  باز.

باد ـ مجنون‌وار
 از زلف درختان بوسه می‌چیند
ماه می‌پرسد:
می‌توان عاشق نبود آیا؟

ماه
کاشی شکسته‌ای است
در حیاط آسمان.

ماه را پایین بیاور
وسعت تنهایی‌ام
    دیوانه خواهد کرد.

ماه دارد می‌دَمَد از پلک‌های تو
انبساط آسمان در من
  تماشایی است.

آسمان، عطر گریبانش
روح شب‌های ترا دارد؛
بر گلویت، ماه مرقوم است.

در نبودِ ماه
کوچه‌، تکراری است.

آسمان، سقفِ اتاقم بود
در شب آغوش ماه تو.

تعریف می‌کنم
دست ترا برای پرنده
دیگر به ماه نیز رضایت نمی‌دهد.

ماه در غبار
همچنان عزیز و پُر عیار.

بگذار
مثل این ماه که سر رفته دلش
انعکاس تو شوم.

ماه، با تو دیدنی است
راه، با تو رفتنی.

لکنت کودکانه‌ای دارد
ماه
وقتی که پلک‌هایت را...

نبض ماه را بگیر
تند می‌زند
در حضور تو.

رشک می‌برم به ماه
روبروی آن دریچه‌ای که ایستاده‌ای
رشک می‌برم به پنجره.

سفرنامه ماه را می‌نویسم
ورق در ورق
        قصه‌ای نیست جز «تو».